czwartek, 15 października 2015

JESIENNE REKOLEKCJE AKCJI KATOLICKIEJ ARCHIDIECEZJI KATOWICKIEJ W BRENNEJ




W ogłoszonym przez Papieża Franciszka Roku Życia Konsekrowanego, Akcja Katolicka Archidiecezji Katowickiej poznawała „Bogactwo życia konsekrowanego”    w czasie kolejnych Rekolekcji w Brennej, poświęconych tej tematyce. Odbyły się one w dniach 09 - 11 października 2015r.  Rekolekcje prowadził zakonnik z Klasztoru OO. Bernardynów w Dukli – o. Eugeniusz Kaczor.
            Wezwanie do Ducha Świętego o światłość i umocnienie w wierze na czas rekolekcyjnych rozważań rozpoczęło nasze pierwsze spotkanie, w czasie którego miały miejsce: konferencja wprowadzająca w temat rekolekcji, modlitwa różańcowa przed wystawionym Najświętszym Sakramentem oraz spowiedź święta. 
 Ojciec Rekolekcjonista w ciekawy sposób przedstawił historię życia zakonnego, którego początków upatruje się w życiu pustelniczym znanych postaci świętych i błogosławionych, wśród których jest też Jego Patron -  św. Jan z Dukli. Pustelnie zazwyczaj powstawały z dala od osad ludzkich, ale zawsze tam, gdzie było źródło i woda, które symbolizowały obmycie, czystość i nowe życie. Motywem skłaniającym ludzi do podjęcia życia w całkowitym odosobnieniu, było prowadzenie pokuty za grzechy swoje lub czyjeś, czy też pragnienie prawdziwej modlitwy, która rodzi się w ciszy własnego serca, aby być bliżej Boga. Z biegiem czasu życie pustelnicze przerodziło się w życie zakonne. Powstały pierwsze zakony kontemplacyjne i klasztory, w których podstawą codziennego życia był zbiór przepisów normujących życie zakonne, zwany Regułą.
Pierwszy dzień rekolekcji zakończył się błogosławieństwem sakramentalnym i Apelem Jasnogórskim.
Drugi dzień naszych spotkań formacyjnych rozpoczęliśmy Jutrznią, po której była konferencja. O. Eugeniusz nawiązując do tematyki rekolekcji powiedział, że niektóre wspólnoty zakonne pojawiły się na naszych terenach już w samych początkach chrześcijaństwa, a  większość ich  powstała w wieku XII – XIII, lecz proces powstawania zakonów nie zakończył się, on nadal trwa.
 Zakonnik wyjaśnił, że najstarszą regułą zakonną była Reguła Pachomiusza, która dotyczyła indywidualnej formacji ascetycznej, regulowała życie pustelnicze. Późniejszą była Reguła św. Benedykta – celem zakonu uwielbienie Boga oraz „ora et labora” („módl się i pracuj”), tzn. życie zakonnika ma wypełniać kontemplacja: modlitwa, lektura Pisma Św. i praca fizyczna oraz z tym związane posłuszeństwo, pokora i ufność. Ostatnią regułą zakonną zatwierdzoną przez Kościół jest Reguła św. Franciszka z Asyżu. Nakazuje ona życie według Ewangelii, zachowanie rad ewangelicznych w duchu miłości i naśladowania Chrystusa ubogiego, cierpiącego      i modlącego się. Reguła zaleca ubóstwo wspólnotowe i indywidualne, pracę na utrzymanie siebie, a w koniecznej potrzebie pozwala korzystać z jałmużny.              O. Eugeniusz wyjaśnił, że wszystkie inne reguły zakonne oparte są na Regule św. Franciszka i św. Benedykta i wszystkie nakazują 3 cnoty: posłuszeństwo, ubóstwo     i czystość.
Kolejnym punktem programu rekolekcji była Msza Św. z homilią, podczas której w modlitwie wiernych polecaliśmy Bogu wszystkie osoby konsekrowane, a także aktualne problemy pokoju na świecie, prześladowania chrześcijan i rozwiązania sprawy imigrantów w Europie.  W swej homilii kapłan odniósł się do słów czytanej Ewangelii / Łk. 11, 27-28 / stwierdzając, że posłuszeństwo Maryi w czasie Zwiastowania, stanowi wzór do naśladowania dla zgromadzeń zakonnych, bo jest to posłuszeństwo względem woli Boga.
Pragnienie zgłębienia modlitwy kierowało tymi, którzy zakładali klasztory. Każde zgromadzenie klasztorne stawia na pierwszym miejscu modlitwę wspólnotową. Zakonnicy gromadzili się 7 razy w ciągu dnia na modlitwie i modlili się 150 Psalmami. Św. Franciszek polecił, by bracia nie umiejący czytać, zamiast psalmów odmawiali 150 razy modlitwę „Ojcze nasz”. Za sprawą św. Dominika, do tych odmawianych „Ojcze nasz”, dodano historię Zbawienia i zamieniono „Ojcze nasz” na „Zdrowaś Maryjo”, by ludzie codziennie nakładali Najświętszej Pannie Maryi  „wieniec z róż” – tak powstał Różaniec. Do niego Papież Jan Paweł II dodał Tajemnice Światła o publicznej działalności Jezusa.  Z biegiem czasu Psalmy przekształciły się w liturgię godzin – Brewiarz. O. Rekolekcjonista zapoznał uczestników rekolekcji z różnymi zgromadzeniami zakonnymi zamkniętymi i otwartymi i omówił ważniejsze działania przez nie podejmowane. Zwrócił uwagę na to, że każda wspólnota zakonna ma swój cel szczegółowy zwany charyzmatem, którym różnią się zakony między sobą.
Po obiedzie odprawiliśmy Drogę Krzyżową z rozważaniem przy poszczególnych stacjach tajemnicy powołania osób konsekrowanych  na służbę Bogu i Kościołowi. Po jej zakończeniu, odbyła się kolejna konferencja, tematem rozważań była modlitwa.
O. Rekolekcjonista rozpoczął stwierdzeniem, że fenomenem postawy modlitewnej był dla nas wszystkich Papież Jan Paweł II, który na modlitwie tak potrafił zjednoczyć się z Bogiem, zatopić w niej, że często łamał harmonogramy spotkań z ludźmi, wymuszał ciszę na zgromadzonych tłumach wiernych, bo rozmawiał z Bogiem... Posiadał karmelitańską duchowość, nosił szkaplerz i uważał, że nie można przystąpić do głoszenia Słowa Bożego nie będąc w zjednoczeniu            z Bogiem. Więcej czasu dla modlitwy i dla Pana Boga można poświęcić w klasztorze, bo w nim obowiązuje przydział różnych grupowych zadań i jest grupa zakonników skupiająca się tylko na modlitwie. Sprzyja jej oddzielenie ich od świata zewnętrznego i wyciszenie. Często nie możemy całkowicie odciąć się od codzienności, jesteśmy rozproszeni, myśli nasze odbiegają od modlitwy, pojawia się zdenerwowanie... – Co robić? Kapłan radzi, by uparcie powracać do niej i przepraszać Boga za rozproszenie. Nie wolno zniechęcać się. Rozterki takie towarzyszyły również wielu naszym świętym, którzy w czasie uniesień mistycznych, oderwania od rzeczywistości, nagle przestawali czuć obecność Boga. Mamy dążyć do świętości poprzez wytrwałość. Dążeniem zakonników powinna być modlitwa nieustanna, wychwalanie Boga w każdym momencie, nawet swym oddechem. Za myśli przeciwne Bogu, należy wyrażać akty strzeliste i przez nie przepraszać Boga.
Zewnętrznym znakiem przynależności do Zgromadzenia jest habit. Habity zakonne różnią się kolorem i krojem zakonnego stroju. Ojciec  Rekolekcjonista szczegółowo opisał wszystkie elementy swojego  zakonnego stroju Bernardynów. Zainteresowanie słuchaczy wzbudził biały sznur z 3 węzłami, którym był przepasany, oraz koronka seraficka  przypominająca różaniec. Węzły są znakiem złożenia 3 ślubów: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Uczestnicy rekolekcji poznali  różne nazwy pomieszczeń klasztornych i ich przeznaczenie. O. Eugeniusz zapoznał nas szczegółowo ze swoim Zgromadzeniem, któremu Patronują św. Franciszek i św. Jan z Dukli oraz z podejmowanymi przez to Zgromadzenie różnymi działaniami na rzecz Kościoła i społeczności lokalnej.
Tematem kolejnej konferencji była formacja zakonna i śluby. Kapłan poinformował, że formacja zakonna jest wydłużona w porównaniu z formacją do seminarium świeckiego. Przez 1 rok kandydat utrzymuje kontakt z referentem powołaniowym, bierze udział w 2-3 rekolekcjach i następny rok to okres przygotowawczy tzw. postulat w wyznaczonych klasztorach. Kandydaci jako świeccy przyglądają się życiu zakonnemu, mają swoich przewodników duchowych i  spowiedników. Postulat, to czas odczytania swojego powołania do życia zakonnego. Kandydaci poznają podstawy duchowej formacji: uczestniczą we mszach i nabożeństwach, poznają rok liturgiczny, praktyki modlitewne, poznają obowiązki wynikające ze Statutu, uczą się szacunku dla współbraci. Kolejny etap to nowicjat – okres formacji dogłębnej: studium duchowości, historia zakonu, śpiew kościelny, służba ołtarza. Po nowicjacie kandydat jest już uformowany, więc następują tzw. obłóczyny, czyli nałożenie habitu. Po nowicjacie są I śluby: ubóstwa, posłuszeństwa i czystości, a po nich studia teologiczne. Po czwartym roku studiów następuje wyjazd na miesięczne rekolekcje. W dniu 4 października – w dniu Św. Franciszka składa się profesję wieczystą i od dnia ślubów wieczystych jest się pełnoprawnym członkiem zakonu. Zakonnik po ślubach wieczystych może przyjąć święcenia diakonatu. Potem praktyka, studia, obrona pracy magisterskiej i przyjęcie święceń kapłańskich. Śluby wieczyste składa się na całe życie. Od wieku XII celibat – ludzie wolni, nie związani z kimś, żyjący w czystości, posłuszeństwie przełożonym i w ubóstwie.
Po kolacji odbyło się krótkie spotkanie z Prezesem DIAK p. Jerzym Karmańskim, który przekazał najważniejsze informacje związane z organizacją konkursów archidiecezjalnych pod patronatem AK, oraz udziałem delegatów DIAK w Kongresie Ruchów Katolickich, który odbędzie się w dniu 24.10.2015r.  na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Po spotkaniu odbyła się projekcja dwu filmów: „Apartament” oraz „Bóg nie umarł.”
Po Jutrzni, w trzecim dniu rekolekcji, ostatnią konferencję nasz Przewodnik Duchowy o. Eugeniusz, poświęcił patronowi swojego klasztoru – św. Janowi z Dukli. Przedstawił Jego niezwykłe życie, opowiedział o wciąż rozwijającym się kulcie tego XV-wiecznego Świętego, który działa do dnia dzisiejszego, bo za Jego wstawiennictwem nadal ludzie doznają łask i zgłaszane są cudowne uzdrowienia. Opowieści Ojca Eugeniusza o Pustelni Jana z Dukli, o nie  wysychających nigdy źródłach, o cudownej wodzie źródlanej, która nigdy nie psuje swego smaku oraz legendy o Świętym z Dukli, zachęciły wielu uczestników rekolekcji do odwiedzenia tego miejsca.
Zwieńczeniem naszych rekolekcji była sprawowana przez O. Eugeniusza uroczysta Eucharystia. Nawiązując do czytanej Ewangelii   / Mk 10, 17–30 / , kapłan powiedział, że wpisuje się ona w tematykę naszych rekolekcji.  Aby osiągnąć doskonałość, potrzebna jest wolność w sprawach materialnych. Jezus ostrzega przed zbytnim przywiązaniem do rzeczy materialnych i przed uzależnieniem się od nich. Przestrzeganie rad ewangelicznych wpisane jest bowiem w reguły zakonne osób konsekrowanych. Po konsekracji osoby takie zostają wyłączone ze stanu świeckiego i całkowicie oddane Bogu. Ich dążenie do doskonałości polega na pokonywaniu samego siebie każdego dnia, by utrzymać ścisłą więź z Chrystusem      i naśladować Go. Piękno życia duchowego osób konsekrowanych polega na służeniu Bogu sercem, duszą i ciałem. Uczestnicy rekolekcji przyjęli komunię św. pod dwiema postaciami i otrzymali specjalne końcowe błogosławieństwo.
Na zakończenie przedstawiciel Zarządu DIAK p. Marian Szwarc,  w imieniu wszystkich podziękował O. Eugeniuszowi za te niezwykle ciekawe spotkania  rekolekcyjne, dzięki którym członkowie Akcji Katolickiej mogli wzbogacić swą wiedzę o zakonach i osobach konsekrowanych i zrozumieć, że piękno ich życia polega na całkowitym poświęceniu swego życia Bogu. Dziękujemy Ojcu Eugeniuszowi za wspólną modlitwę, za życzliwość i dobrotliwy uśmiech oraz za miłą atmosferę naszych rekolekcyjnych  spotkań. Zapewniamy o modlitewnej pamięci.
Podziękowania kierujemy również do naszego Asystenta Archidiecezjalnego AK ks. Piotra Rożyka oraz Prezesa DIAK, p. Jerzego Karmańskiego  za trud zorganizowanie tych rekolekcji,  a ks. Dyrektorowi Ośrodka Rekolekcyjnego            w Brennej dziękujemy za zawsze szeroko otwarte drzwi i serce dla członków Akcji Katolickiej.       
           Szczęść Boże!


Maria Rączka – POAK Boguszowice Osiedle