W ogłoszonym przez
Papieża Franciszka Roku Życia Konsekrowanego, Akcja Katolicka Archidiecezji
Katowickiej poznawała „Bogactwo życia konsekrowanego” w czasie kolejnych Rekolekcji w Brennej,
poświęconych tej tematyce. Odbyły się one w dniach 09 - 11 października
2015r. Rekolekcje prowadził zakonnik
z Klasztoru OO. Bernardynów w Dukli – o. Eugeniusz Kaczor.
Wezwanie
do Ducha Świętego o światłość i umocnienie w wierze na czas rekolekcyjnych
rozważań rozpoczęło nasze pierwsze spotkanie, w czasie którego miały miejsce:
konferencja wprowadzająca w temat rekolekcji, modlitwa różańcowa przed
wystawionym Najświętszym Sakramentem oraz spowiedź święta.
Ojciec Rekolekcjonista w ciekawy sposób
przedstawił historię życia zakonnego, którego początków upatruje się w życiu
pustelniczym znanych postaci świętych i błogosławionych, wśród których jest też
Jego Patron - św. Jan z Dukli.
Pustelnie zazwyczaj powstawały z dala od osad ludzkich, ale zawsze tam, gdzie
było źródło i woda, które symbolizowały obmycie, czystość i nowe życie. Motywem
skłaniającym ludzi do podjęcia życia w całkowitym odosobnieniu, było
prowadzenie pokuty za grzechy swoje lub czyjeś, czy też pragnienie prawdziwej
modlitwy, która rodzi się w ciszy własnego serca, aby być bliżej Boga. Z
biegiem czasu życie pustelnicze przerodziło się w życie zakonne. Powstały
pierwsze zakony kontemplacyjne i klasztory, w których podstawą codziennego
życia był zbiór przepisów normujących życie zakonne, zwany Regułą.
Drugi dzień naszych spotkań formacyjnych rozpoczęliśmy
Jutrznią, po której była konferencja. O. Eugeniusz nawiązując do tematyki rekolekcji
powiedział, że niektóre wspólnoty zakonne pojawiły się na naszych terenach już
w samych początkach chrześcijaństwa, a
większość ich powstała w wieku
XII – XIII, lecz proces powstawania zakonów nie zakończył się, on nadal trwa.
Zakonnik wyjaśnił, że
najstarszą regułą zakonną była Reguła Pachomiusza, która dotyczyła
indywidualnej formacji ascetycznej, regulowała życie pustelnicze. Późniejszą
była Reguła św. Benedykta – celem zakonu uwielbienie Boga oraz „ora et
labora” („módl się i pracuj”), tzn. życie zakonnika ma wypełniać kontemplacja:
modlitwa, lektura Pisma Św. i praca fizyczna oraz z tym związane posłuszeństwo,
pokora i ufność. Ostatnią regułą zakonną zatwierdzoną przez Kościół jest Reguła
św. Franciszka z Asyżu. Nakazuje ona życie według Ewangelii, zachowanie rad
ewangelicznych w duchu miłości i naśladowania Chrystusa ubogiego,
cierpiącego i modlącego się. Reguła
zaleca ubóstwo wspólnotowe i indywidualne, pracę na utrzymanie siebie, a w
koniecznej potrzebie pozwala korzystać z jałmużny. O. Eugeniusz wyjaśnił, że wszystkie
inne reguły zakonne oparte są na Regule św. Franciszka i św. Benedykta i
wszystkie nakazują 3 cnoty: posłuszeństwo, ubóstwo i czystość.
Kolejnym punktem programu rekolekcji była Msza Św. z
homilią, podczas której w modlitwie wiernych polecaliśmy Bogu wszystkie
osoby konsekrowane, a także aktualne problemy pokoju na świecie, prześladowania
chrześcijan i rozwiązania sprawy imigrantów w Europie. W swej homilii kapłan odniósł się do słów
czytanej Ewangelii / Łk. 11, 27-28 / stwierdzając, że posłuszeństwo Maryi w
czasie Zwiastowania, stanowi wzór do naśladowania dla zgromadzeń zakonnych, bo
jest to posłuszeństwo względem woli Boga.
Pragnienie zgłębienia modlitwy kierowało tymi, którzy
zakładali klasztory. Każde zgromadzenie klasztorne stawia na pierwszym
miejscu modlitwę wspólnotową. Zakonnicy gromadzili się 7 razy w ciągu
dnia na modlitwie i modlili się 150 Psalmami. Św. Franciszek polecił, by bracia
nie umiejący czytać, zamiast psalmów odmawiali 150 razy modlitwę „Ojcze nasz”.
Za sprawą św. Dominika, do tych odmawianych „Ojcze nasz”, dodano historię
Zbawienia i zamieniono „Ojcze nasz” na „Zdrowaś Maryjo”, by ludzie codziennie
nakładali Najświętszej Pannie Maryi
„wieniec z róż” – tak powstał Różaniec. Do niego Papież Jan Paweł II
dodał Tajemnice Światła o publicznej działalności Jezusa. Z biegiem czasu Psalmy przekształciły się w
liturgię godzin – Brewiarz. O. Rekolekcjonista zapoznał uczestników rekolekcji
z różnymi zgromadzeniami zakonnymi zamkniętymi i otwartymi i omówił ważniejsze
działania przez nie podejmowane. Zwrócił uwagę na to, że każda wspólnota
zakonna ma swój cel szczegółowy zwany charyzmatem, którym różnią się
zakony między sobą.
Po obiedzie odprawiliśmy Drogę Krzyżową z rozważaniem
przy poszczególnych stacjach tajemnicy powołania osób konsekrowanych na służbę Bogu i Kościołowi. Po jej
zakończeniu, odbyła się kolejna konferencja, tematem rozważań była modlitwa.
O. Rekolekcjonista
rozpoczął stwierdzeniem, że fenomenem postawy modlitewnej był dla nas wszystkich
Papież Jan Paweł II, który na modlitwie tak potrafił zjednoczyć się z
Bogiem, zatopić w niej, że często łamał harmonogramy spotkań z ludźmi, wymuszał
ciszę na zgromadzonych tłumach wiernych, bo rozmawiał z Bogiem... Posiadał
karmelitańską duchowość, nosił szkaplerz i uważał, że nie można przystąpić do
głoszenia Słowa Bożego nie będąc w zjednoczeniu z Bogiem. Więcej czasu dla modlitwy
i dla Pana Boga można poświęcić w klasztorze, bo w nim obowiązuje przydział
różnych grupowych zadań i jest grupa zakonników skupiająca się tylko na
modlitwie. Sprzyja jej oddzielenie ich od świata zewnętrznego i wyciszenie.
Często nie możemy całkowicie odciąć się od codzienności, jesteśmy rozproszeni,
myśli nasze odbiegają od modlitwy, pojawia się zdenerwowanie... – Co robić?
Kapłan radzi, by uparcie powracać do niej i przepraszać Boga za rozproszenie.
Nie wolno zniechęcać się. Rozterki takie towarzyszyły również wielu naszym
świętym, którzy w czasie uniesień mistycznych, oderwania od rzeczywistości,
nagle przestawali czuć obecność Boga. Mamy dążyć do świętości poprzez
wytrwałość. Dążeniem zakonników powinna być modlitwa nieustanna, wychwalanie
Boga w każdym momencie, nawet swym oddechem. Za myśli przeciwne Bogu, należy
wyrażać akty strzeliste i przez nie przepraszać Boga.
Zewnętrznym znakiem przynależności do Zgromadzenia jest habit.
Habity zakonne różnią się kolorem i krojem zakonnego stroju. Ojciec Rekolekcjonista szczegółowo opisał wszystkie
elementy swojego zakonnego stroju
Bernardynów. Zainteresowanie słuchaczy wzbudził biały sznur z 3 węzłami, którym
był przepasany, oraz koronka seraficka
przypominająca różaniec. Węzły są znakiem złożenia 3 ślubów:
posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Uczestnicy rekolekcji poznali różne nazwy pomieszczeń klasztornych i ich
przeznaczenie. O. Eugeniusz zapoznał nas szczegółowo ze swoim Zgromadzeniem,
któremu Patronują św. Franciszek i św. Jan z Dukli oraz z podejmowanymi przez
to Zgromadzenie różnymi działaniami na rzecz Kościoła i społeczności lokalnej.
Tematem kolejnej konferencji była formacja zakonna i
śluby. Kapłan poinformował, że formacja zakonna jest wydłużona w porównaniu
z formacją do seminarium świeckiego. Przez 1 rok kandydat utrzymuje kontakt z
referentem powołaniowym, bierze udział w 2-3 rekolekcjach i następny rok to
okres przygotowawczy tzw. postulat w wyznaczonych klasztorach. Kandydaci
jako świeccy przyglądają się życiu zakonnemu, mają swoich przewodników
duchowych i spowiedników. Postulat, to
czas odczytania swojego powołania do życia zakonnego. Kandydaci poznają
podstawy duchowej formacji: uczestniczą we mszach i nabożeństwach, poznają rok
liturgiczny, praktyki modlitewne, poznają obowiązki wynikające ze Statutu, uczą
się szacunku dla współbraci. Kolejny etap to nowicjat – okres formacji
dogłębnej: studium duchowości, historia zakonu, śpiew kościelny, służba
ołtarza. Po nowicjacie kandydat jest już uformowany, więc następują tzw. obłóczyny,
czyli nałożenie habitu. Po nowicjacie są I śluby: ubóstwa, posłuszeństwa
i czystości, a po nich studia teologiczne. Po czwartym roku studiów
następuje wyjazd na miesięczne rekolekcje. W dniu 4 października – w dniu Św.
Franciszka składa się profesję wieczystą i od dnia ślubów wieczystych
jest się pełnoprawnym członkiem zakonu. Zakonnik po ślubach wieczystych może
przyjąć święcenia diakonatu. Potem praktyka, studia, obrona pracy
magisterskiej i przyjęcie święceń kapłańskich. Śluby wieczyste składa
się na całe życie. Od wieku XII celibat – ludzie wolni, nie związani z
kimś, żyjący w czystości, posłuszeństwie przełożonym i w ubóstwie.
Po kolacji odbyło się
krótkie spotkanie z Prezesem DIAK p. Jerzym Karmańskim, który
przekazał najważniejsze informacje związane z organizacją konkursów
archidiecezjalnych pod patronatem AK, oraz udziałem delegatów DIAK w Kongresie
Ruchów Katolickich, który odbędzie się w dniu 24.10.2015r. na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu
Śląskiego w Katowicach. Po spotkaniu odbyła się projekcja dwu filmów:
„Apartament” oraz „Bóg nie umarł.”
Po Jutrzni, w trzecim dniu rekolekcji, ostatnią konferencję
nasz Przewodnik Duchowy o. Eugeniusz, poświęcił patronowi swojego klasztoru – św.
Janowi z Dukli. Przedstawił Jego niezwykłe życie, opowiedział o wciąż
rozwijającym się kulcie tego XV-wiecznego Świętego, który działa do dnia
dzisiejszego, bo za Jego wstawiennictwem nadal ludzie doznają łask i zgłaszane
są cudowne uzdrowienia. Opowieści Ojca Eugeniusza o Pustelni Jana z Dukli,
o nie wysychających nigdy źródłach, o
cudownej wodzie źródlanej, która nigdy nie psuje swego smaku oraz legendy o
Świętym z Dukli, zachęciły wielu uczestników rekolekcji do odwiedzenia tego
miejsca.
Zwieńczeniem naszych rekolekcji była sprawowana przez O.
Eugeniusza uroczysta Eucharystia. Nawiązując do czytanej Ewangelii / Mk 10, 17–30 / , kapłan powiedział, że
wpisuje się ona w tematykę naszych rekolekcji.
Aby osiągnąć doskonałość, potrzebna jest wolność w sprawach
materialnych. Jezus ostrzega przed zbytnim przywiązaniem do rzeczy materialnych
i przed uzależnieniem się od nich. Przestrzeganie rad ewangelicznych wpisane
jest bowiem w reguły zakonne osób konsekrowanych. Po konsekracji osoby takie
zostają wyłączone ze stanu świeckiego i całkowicie oddane Bogu. Ich dążenie do
doskonałości polega na pokonywaniu samego siebie każdego dnia, by utrzymać
ścisłą więź z Chrystusem i
naśladować Go. Piękno życia duchowego osób konsekrowanych polega na służeniu
Bogu sercem, duszą i ciałem. Uczestnicy rekolekcji przyjęli komunię św. pod
dwiema postaciami i otrzymali specjalne końcowe błogosławieństwo.
Na zakończenie przedstawiciel Zarządu DIAK p. Marian
Szwarc, w imieniu wszystkich
podziękował O. Eugeniuszowi za te niezwykle ciekawe spotkania rekolekcyjne, dzięki którym członkowie Akcji
Katolickiej mogli wzbogacić swą wiedzę o zakonach i osobach konsekrowanych i
zrozumieć, że piękno ich życia polega na całkowitym poświęceniu swego życia
Bogu. Dziękujemy Ojcu Eugeniuszowi za wspólną modlitwę, za życzliwość i
dobrotliwy uśmiech oraz za miłą atmosferę naszych rekolekcyjnych spotkań. Zapewniamy o modlitewnej pamięci.
Podziękowania kierujemy również do naszego Asystenta
Archidiecezjalnego AK ks. Piotra Rożyka oraz Prezesa DIAK, p. Jerzego
Karmańskiego za trud zorganizowanie
tych rekolekcji, a ks. Dyrektorowi
Ośrodka Rekolekcyjnego w
Brennej dziękujemy za zawsze szeroko otwarte drzwi i serce dla członków Akcji
Katolickiej.
Szczęść
Boże!
Maria
Rączka – POAK Boguszowice Osiedle
